Boynuna o yesil fulari sarma çocuk
Gece trenlerine binme kaybolursun
Sokaklarda mizika çalma çocuk
Vurulursun
Ara Siir:
Korkusu kalmis içimizde terkedilmis çocuklarin
Yitik yüzlü fotograflar duruyor siyah-beyaz
Kirik bir vazo masanin ortasinda
Yikik dökük odada
Susuz ve çiçeksiz
Tasini taragini toplayip gidiyor gökyüzü tepemizden
Korkusunu birakiyor içimize,
Karanligini.
Yalnizlik gibi bir sey düsüveriyor yüregimizden
Korkusu kaliyor içimizde,
Susuzlugu.
Ne vakit insan kalirsa korkusuyla bir basina,
Ve yalnizligi bir çig gibi büyüyorsa
Sabahlari erken kalkmali daima
Tras olmali,
Saçini ve sakalini taramali
Ve en güzel giysilerle çikmali sokaga
Ki gün dogmuyorsa bir daha
Ve inancin kefesi bundan yanaysa
Ve artik ölümse korkunun soguk adi
Düsüvermisse yüregimize
Yapacak hiçbir sey kalmamistir.
Mutluluk adina... |
Favorilere Ekle
